NATUURLEXICON
Holle weg
Bij een holle weg ligt het wegdek lager dan het maaiveld en de wegberm, die meestal grazig of bebost of met struiken begroeid is, helt aan beide zijden af in de richting van de weg. Het niveauverschil bedraagt minstens 50 cm.
Holle wegen ontstonden vooral in vroegere tijden onder meer doordat boeren gedurende tientallen jaren met paard en kar hetzelfde traject aflegden tussen boerderij en akker. Deze wegen werden “hol” door de inwerking op de bodem van intensief verkeer (wielen, hoeven en voeten) tussen woonst en akker in landbouwgebieden. Door de erosiewerking van regen en dooiwater spoelde het spoor steeds verder uit.
Voor het ontstaan van holle wegen moet er dus reliëf zijn en een geschikte bodem. Echte holle wegen vindt men alleen in leem-
Kenmerkend voor holle wegen zijn de hellende randen, het besloten karakter met een apart microklimaat en de ontsluiting en de instabiliteit van de bodem, hetgeen tot een grotere dynamiek leidt.
Doordat de omgevingsfactoren zoals lichtinval, schaduw, temperatuur, vochtigheid, aard van de dagzomende bodemlagen plaatselijk sterk kunnen verschillen, kan men er een grote variëteit aan bewoners verwachten.
Holle wegen zijn geschikt als leefplaats voor heel wat diersoorten, waaronder de Das Meles meles en verschillende soorten ongewervelden die weinig mobiel zijn. Vossen Vulpes vulpes maken graag hun burcht in het talud van de holle weg, op voorwaarde dat er niet (te) veel verstoring is.
Ook de begroeiing kan zeer divers zijn. We vinden er soorten als Speenkruid Ficaria verna, Hondsdraf Glechoma hederacea, Look-
In het landschap dienen holle wegen ook als verplaatsingsweg voor diverse organismen.
De bermen van holle wegen worden vaak aangetast door de afspoeling van nitraten van aangrenzende akkers (vermesting). Dan worden de bermen overgroeid met stikstofminnende soorten als de Grote Brandnetel Urtica dioica.
Bij een gebrekkig onderhoud storten de flanken in.