NATUURLEXICON
Roodwangschildpad
Trachemis scripta elegans
De Roodwangschildpad Trachemys scripta elegans wordt meer en meer in onze wateren aangetroffen. Deze schildpad werd tussen 1950 en 1960 ingevoerd uit Florida. Het natuurlijke verspreidingsgebied (oostelijke deel van Noord-
De biotoop van deze schildpad situeert zich in rivieren en begeleidende moerassen met een zachte, modderige bodem en een rijke plantengroei.
Deze soort heeft een opvallende rode vlek achter de ogen. Op de kop en de hals zijn er gele strepen zichtbaar.
Het buikschild is geelachtig met zwarte vlekken. Het mannetje heeft een ondiep kuiltje in het buikschild.
Het dier groeit zeer snel, kan ernstige bijtwonden veroorzaken en wordt als het te groot wordt veelal gedumpt in vijvers of beken. Deze schildpad eet vissen, amfibieën, planten en ook zieke, trage, gewonde of dode dieren.
Jonge dieren houden zich aan de oeverzone op en voeden zich met waterinsecten, slakken, schelpdieren, kleine vissen en larven van kikkers en padden. In Spanje werd waargenomen dat een volwassen schildpad een jong eendenkuiken greep en meetrok onder water, waarna het niet meer bovenkwam. De precieze impact op inheemse dieren is nog niet bekend, maar is mogelijk groter dan tot nu toe wordt aangenomen.
De Roodwangschildpad behoort tot de waterschildpadden. Deze dieren hebben de nare gewoonte om stengels en bladeren van waterplanten door te bijten, zonder ze op te eten. Ze hebben de neiging rond te zwerven en het water nogal te vervuilen met hun ontlasting.
Er zijn nog geen voortplantingsgevallen gekend, maar ’s winters graven ze zich wel in in de modder van de waterbodem tegen de koude. Onze zomertemperaturen liggen echter (nog) veel te laag om de eieren te laten uitkomen.
Deze schildpad kan 40 jaar oud worden.
Een voortdurende opwarming van het klimaat zou mogelijk ook in Vlaanderen tot een succesvolle voortplanting kunnen leiden.